‘मम्मी’ – यो शब्द आफूई हो महान, कि बनाए तुइले ?
आज दुई लाइन लेख्खु बठी नाई रोक सक्या मुइले
आदा राती उठ बरे, हमरी निन नाई टुट भुनि सद्दिले काम गरुन्थे
गोठो काम, घरो काम सब गरिबरि हमलाई परकुन्थे
हम त आफ्ना काममा झान्थ्या कि, शायद तुइ रोटो लै खान्थे ?
स्कुल बठी अन्ज्या मेरि लेख्या किल्यै बनाईरेखुन्थे,
भोक लाग्गै हुनि हो झट्ट खा भुणि दिन्थे जभैले
तुई भोकै हुन्थे कि ? नाई जाण्या मुइले कभैले
झरीका दिन, आफु भिजिबरी ले भाइर काम गद्दु नाई छाडे
मुई भिज्लो भुणे, पल्ला घर बठी ले भितरै खाना ल्यादिए
जेठका मैना घाममा जिन निक्ले, भुणे सेल(छाया) माई बसे
छाकाला घाममा पानी नखाईबरि लै तुई खेत खनबरी बसे
पुषका मैना पुरानै कपडा लागाइबरि बसुन्थे
मेरि लेख्या भुन्या ऊनका टोपी, बन्यान बुन्दिन्थे
निनमा मेरा आखा बन्द भया बेला लै रात खाना खुवाए
सब्बे है झट्टु उठी, सब्बे है पाछा सिबरी लै
तुईले आफ्नी लेख्या टाइम कभै नाई पाए
पता नाई तुई खान्या कि लेख्या लै फुर्सद पन्थे कि नाई
बासा आईबरि सबलाई खाना खुवाइबरी सियाले
तुईलाई त कसैले नाई सोध्यो, खाए लै कि नाई
एक दिन मात्रै काँ, थाहा नाइ थिन कति दिन इसै बित्या
तुई कति बादल जस्या काममा मात्रै डुल्या,
हजार सपना भया चरा पिजँडामै रै गया बस्या,
तेरा गद्दाले हमरी बगैचाका फूल जभैले पाया फुल्या
तुइलाइ ले भगवानको ब्रत बस्सु धेक्या
तर तन सब मेरि लेख्या थ्या
आफ्ना बारमा सोच्चु लै फुर्सद काहै तुईलाई
दिन भोकै बसी र रात नसुति मागे मेरि लेख्या
भगवान लै देखिबरि उसैल बनायो हो त
यो मान्सु भुणी होलो सोचमा पड्या
आज मुई टारा आयु, मुई लाई त यो कुरा सोच्याकि टाइम नाई
तर तेर दिनचर्या उसाई हुन्ला मम्मी
हजार सुर्य गया, लाख तारा गया तर तेरा नयाँ दिन आया नाई
मुई कति स्वार्थी भयु तुई सित दिनको इक फेर्या बोल्लु लै सक्कु नाई
और एक तुई छै जो आफ्ना बारिमा ल्यै सोच्याकि आदत नाई
मुई त सोचुन्थ्यु, तुइ कभै नाई थग्गया रैछ
हमले किनाई गरबर ले, घर त आफु चल्या रैछ
तुइलाई रिसाउनले न आउन्या रैछ
तुईलाई कभै आरामले नबस्ग्या लै हुने रैछ
यो त मेरा दुई नाना आखाँनले देख्या आग्गास रैछ
इन सब त तेरि नदेख्या महानता रैछ
तस्सा दिन मेरा जीवनमा अब कब आलो ?
आजी उनुई दिन बाच्या मन लागुन्छ
धन्य छ मम्मी, तुई झो और को होलो
भगवान त नाई धेकिरेख्या, मम्मी
तर तेरा अइतिर भगवानले हार झालो
भगवानले हार झालो !!
भुवन सिंह बिष्ट
दशरथचन्द नगरपालिका १०, बैतडी
