पैदलले साइकल कोट्याउदा,
साइकल धनिले गाडी देखेर मुख मिठ्यायो
र जहाज रकेटको आरिसमा धप्धपायो
म हिड्न सक्दिन पैदलमार्ग
म दुखेसो को सङ्ग पोखु !
अक्षरले शब्दलाई,
शब्दले वाक्यको बाटो समात्यो
वाक्यांशले अनुच्छेद भर्दा
मैले प्रख्न सक्दिन अक्षर
म दुखेसो को सङ्ग पोखु !
जोगीले सन्तलाई,
योगिले महात्माको लयमा चल्दा
विद्वान बुद्ध बन्न लम्किसक्यो
म को हु ? आफैंलाई चिन्न सक्दिन
म दुखेसो कसरी पोखु !
गरिबले धन,
धनिले विरासत नियाल्दा
बुद्धिमान मंगल यात्रामा निस्किसकेछन
म
धन रोजु वा विरासत अङ्गालु
सशंकित र दोधारेपनले अवाक छु !
पछुतो मानु वा जस्न मनाउ
लोभीका आफ्नै कथा,
निस्तै रहेका निरक्षरका ब्यथा कति हो कति
गरिबीको संघर्ष निअर्थक छ अझै
धनिको बौलाहट सेलाएकै छैन
उता,
महात्माले स्वर्ग र नर्क बिच सेतु बाधी सकेछ
मानवता हराएको मन भित्र
ढुङ्गाको मुर्तिमा मैले नि बोका भाकेको छु
समयले तेज रफ्तार नापेकै बेला,
आशाका किरण धमिला हुदै गए
जीवन काल्पनिक जस्तै लागिरहदा
सुखको नामोनिसान छैन
थिचिरहेछ दुःख लगातार
यो सबै दुखेसो मैले को सङ्ग पोखु !
(घरडी कमलेशले ninglashainionline मा लेखेका छन्)
